Basak Coskun
Toronto
HAVALIMANI
Ekran? gorebilecegim bir yere otursam iyi olacak, son gunlerde cok ag?rlast?m. Kendimi tas?yam?yorum art?k. Cok da yorgunum! Hay Allah! Nerede kald? bu adam? Yaln?zca araba park etmeye gitti! Hah! Tam da kap?n?n kars?s?ndaki koltuk bosald?, umar?m ben gidene kadar dolmaz. Su halime bak penguen gibi yuruyorum, korkunc!
Tanr?m ne kadar korkuyorum, nedir bu heyecan? Su vizeyi almak ne kadar uzun surdu, ne zor sureclerden gectik su gune gelebilmek icin! Tahran’dan kalkt? Ankara’ya gitti. Ne kadar ugrast? kad?ncag?z, randevu uzerine randevu!
“Ah! Geldin sonunda! Ne oldu, park yeri bulamad?n m??”
“Cok doluydu. Biraz uzaga b?rakmak zorunda kald?m. Donuste ben sizi burada b?rak?r, bir kosu arabay? al?r getiririm. Annen de yorgun olur zaten. O yol ve stresten sonra yurumekte zorlanabilir.”
“Olabilir, sorar?z. Sorunsuz atlatsa da su c?k?s?n?, gumruge falan tak?lmadan!”
Bir an her ikisinin de gozleri ucus bilgilerinin ac?kland?g? panoya tak?ld?.
“Rotar varm?s! 45 dakika!”
“Ah!”
Nas?l dayanacag?m? S?z?m art?yor! Kac y?ld?r yuzunu gormeden, eline dokunup sar?lmadan yasad?k ama nas?l gecirecegim bu son 45 dakikay?? 6 y?l 3 ay 12 saat ve simdide 45 dakika...
“Can?m gel bir kahve icelim, sana iyi gelir. Aglama ama, geliyor iste! Ucakta, hic bir sorun yasamayacak! Biraz daha sab?r!”
“Affedersin...affedersin… Istemiyorum art?k bu s?k?nt?y?! Nereye gidersem gideyim, hep bir itilme, ekstra sorgulama. Dayanam?yorum art?k! Sanki Iranl? olmak bir suc!”
“Aaa! Bitti iste! Hadi b?rak, mutlu ol! Bak anneni goreceksin birazdan. Hem bebegimizi uzme art?k. Hamileligin ortaya c?kar c?kmaz endiselerin artt?. Bak merak etme, annen de burada bizimle olacak, k?z?m?z?n dogumuna tan?kl?k edecek. Bu onun icin muthis bir mutluluk degil mi ama...”
“Tamam, tamam hakl?s?n. Hormonlar?m iste, gozyaslar?m akacak an ar?yor sanki. Ben kafeinsiz kahve, yoksa bitki cay?na raz? olurum. O poset caylardan nefret ediyorum ama yine de bebek icin en dogrusu neyse o olsun.”
Durdu. Gozleri esinin gozlerine dokundu, yumusac?klard?... Mutluydu. Esi ile annesi ilk kez kars?lasacakt?. David ile farkl? ulke ve kulturden olup, ayr? dillerde duygular?n? yasamalar?na ragmen, birbirlerine as?k olup huzurlu bir yasam gecirdigi icin cok mutluydu. Ondan gordugu sayg?, anlay?s, destek ve sevgiyi, duydugu guveni kendi ulkesinden biri ile yasayamayacag?n? dusunuyordu. Icinden ne kadar sansl?y?m dedi. Iste annem de birazdan yan?m?zda olacak.
Oturdugu yere iyice yerlesti. Bebisinin k?p?rdan?s?n? hissetti. Tekmelerine ve oynamas?na doyam?yordu. Karn?n? oksad? ve f?s?ldad?: “Huzurlu, guvenli bir ulkede dogacaks?n yavrum benim.” S?cac?k gulumsuyordu art?k. Esinin elini tuttu.
Gozleri yeniden ekrana dondu ve ucag?n inis bilgisi ona essiz bir huzur ve mutluluk verdi… Cay?n? oldugu gibi b?rakt?… Kosar ad?m c?k?s kap?s?na dogru ilerlediler...